Lang verblijf op de Intensive Care is erg zwaar

12 april 2013

DORDRECHT - Een lang verblijf op de Intensive Care (IC) van het ziekenhuis kan héél belastend zijn voor patiënten. Veel meer nog dan IC-artsen en IC-verpleegkundigen zelf al dachten. Dat blijkt uit enquêtes en nazorggesprekken met 150 patiënten die afgelopen jaar in het Albert Schweitzer ziekenhuis vijf dagen of langer intensieve zorg kregen.

In de weken en zelfs maanden na de opname, kampt 33 procent met een matige tot slechte eetlust en 40 procent met een verandering van smaak (meestal als gevolg van de beademingstube). 65 procent ervaart een slechte conditie en de helft geeft aan emotioneler te zijn geworden. Stress- of angstklachten spelen een rol bij 20 procent van de ondervraagden.

Een jaar geleden begonnen vier IC-verpleegkundigen en een IC-arts van het Albert Schweitzer ziekenhuis met de ‘Nazorgpoli IC’, omdat het vermoeden bestond dat veel patiënten met restklachten bleven zitten, of daar opnieuw het medisch circuit mee ingingen. Alle lang liggende patiënten die van de IC ontslagen werden, kregen op de verpleegafdeling waar zij naartoe gingen een wekelijks gesprek. Zes weken na ontslag uit het ziekenhuis ontvingen ze een vragenlijst en een uitnodiging voor een nagesprek op de poli. Veel ex-patiënten maakten hier gebruik van. Zo is na een jaar een duidelijk beeld ontstaan van de impact van een IC-opname. Met deze kennis kan de zorg verbeterd worden.

“Deze nazorg levert zeker winst op voor de patiënt”, vertellen Greet Craane en Anne-Marie de Haan, twee van de initiatiefnemers. “Het is nog niet allemaal precies meetbaar, maar er is een totaalbeeld ontstaan waarmee wij ex-patiënten kunnen geruststellen en nieuwe patiënten en hun naasten beter kunnen voorbereiden op wat hun te wachten staat. Veel patiënten gaan door restklachten twijfelen aan zichzelf en aan hun lichaam. Het scheelt enorm wanneer zij horen hoeveel lotgenoten ook met deze klachten te maken hebben.”

Voor de verpleegkundigen waren de uitkomsten ook ‘eyeopeners’. Wat hen trof, was de emotie als gevolg van een IC-opname. Craane: “Veel patiënten hebben er problemen mee dat ze een stuk van de tijd missen die ze buiten bewustzijn hebben doorgebracht. Dat kan angstklachten geven. Ook kwamen wij erachter dat patiënten tijdens de opname angst of waanbeelden hadden waar wij niets vanaf wisten. Meerdere patiënten gaven aan dat ze het gevoel hadden in een doodskist te liggen.”

Ook werd meermalen opgemerkt dat het moeilijk is om uit te rusten op de IC, door continue geluiden van monitors, klapdeuren en vuilnisbakken. Patiënten horen dit veel harder dan de medewerkers. De Haan: “Het aanbieden van vertrouwde muziek van thuis, blijkt soms averechts te werken. In plaats van de beoogde rust, kan de patiënt in verwarring raken over waar hij of zij is.”

De uitkomsten van het eerste jaar worden nu verder geïnventariseerd. De vier verpleegkundigen zijn wel al direct begonnen met het informeren van hun IC-collega’s, zodat zorgverleners zich bewuster worden van de mogelijke gevolgen van alles wat zij doen met en bij de patiënten. De Haan: “Wat we leren van ex-patiënten, kunnen we meteen toepassen bij patiënten die nu op de IC verblijven.”

Craane: “De ex-patiënten die wij spraken, bleken zich erg gesteund en gehoord te voelen door de aandacht en de kans om zich uit te spreken. Ze waren beter voorbereid op hun revalidatieperiode, hadden meer zelfvertrouwen en zullen waarschijnlijk minder een beroep doen op bijvoorbeeld de huisarts. Ze weten dat het opknappen wat langer kan duren en dat dat er gewoon bij hoort.”

Meer over:
Cookies

Deze website gebruikt noodzakelijke cookies voor een correcte werking en analytische cookies (geanonimiseerd) om de statistieken van de website bij te houden. Marketing cookies zijn nodig voor laden van externe content, zoals YouTube-video's of widgets van Sociale Media. Zie ons cookiebeleid voor meer informatie, of om je instellingen later aan te passen.