Kees Thies kijkt terug op zijn jaren in bijna jubilerende wijk Sterrenburg
DORDRECHT - Sterrenburg bestaat op donderdag 18 augustus 2016 vijftig jaar, want toen kregen de eerste bewoners hun sleutels. In AD De Dordtenaar schrijft daarom columnist Kees Thies ook over zijn jaren in Sterrenburg. Op maandag 29 februari 2016 is er een grote wijkavond om samen hardop na te denken over mogelijkheden om vanaf 18 augustus stil te staan bij een jarige wijk.
Kees Thies schrijft:
Sterrenburg
Een halve eeuw Sterrenburg. Mijn krant besteedde er afgelopen weekend veel aandacht aan en ik voelde me zeer aangesproken. Dit simpelweg omdat een groot deel van mijn jeugd zich in die wijk afspeelde en omdat ik nog altijd héél veel ‘Sterrenburgkindjes’ van weleer ken.
Als het om die titel gaat, ben ik zelf overigens een randgeval, want ik ben er niet geboren, maar bracht er een groot en heerlijk deel van mijn jeugd door. Ik zat er op een basisschool in een klas met zes kinderen (De Kosmos), speelde op half braakliggende bouwterreinen en kuste mijn eerste vriendinnetje in het hooi van het boerenland waar nu Lego-woningen staan. De fonkelnieuwe nieuwbouwwijk waarin ik opgroeide was een kolonie op zich… een wijk bevolkt door Rotterdammers (vanwege de woonruimte) en Brabanders (vanwege werk). Het Sterrenburg van mijn jeugd was een wijk waar trottoirs en lantarenpalen op sommige plekken nog lange tijd ontbraken, waar veel tuintjes nog niet omheind of betegeld waren, waar het bezoek van de SRV-man en de bezorger van Pep of Leesmap, de hoogtepunten van winterse dagen vormden en waar buren elkaar en elkaars geschiedenis kenden, simpelweg omdat ze allemáál ‘new in town’ waren. De Sterrenburgers van het eerste uur (nu tachtigers) hadden iets van een pioniersmentaliteit en straalden goede wil uit… zoiets als, we gaan er met ’n allen iets moois van maken.
Voor jongeren viel er in het Sterrenburg van de ‘early seventies’ weinig te beleven: de bieb in de houten keet, waar je maximaal drie stripboeken mee naar huis kreeg, was zo’n beetje het enige wereldse uitstapje en de grote mensenwereld lag aan het eind van een ritje met buslijn 5 of 7, waar de oude binnenstad zo veelbelovend lonkte. Dat Dordt destijds nog helemaal niet zo bruiste had je als Sterrenburgkindje niet eens door… de aanwezigheid van échte winkels (dus geen houten keten), twee heuse warenhuizen (V&D en Linders) en gebouwen ouder dan een jaar of vijf, was al bijzonder genoeg.
Vandaag de dag ben ik binnenstadsbewoner en dat ben ik al héél lang met veel genoegen. Toch zal mijn Sterrenburggevoel altijd bij me blijven.
