Bootvluchteling Xuan Tran na 30 jaar als dichter in de belangstelling in Dordrecht
DORDRECHT - De Visbrug en bootvluchteling en loempia verkoper XUAN TRAN horen bij elkaar. Columnist Kees Thies schreef er al over en ook Frits Baarda heeft voor zijn boek over 111 plaatsen die je in Dordrecht gezien moet hebben ook die combinatie gemaakt. XUAN TRAN kreeg dinsdag in de Stadsbibliotheek voor de eerste keer op een Buddingh' avond een podium. Het was emotioneel en heel bijzonder. XUAN TRAN kwam naar Nederland 30 jaar terug en liet zijn moederland achter..... In zijn gedichten blijft het verleden, de toekomst doorklinken.
Wie zijn kraam bezoekt, ziet ook dat hij op een computer gedichten in zijn moedertaal uitwerkt. Zijn dochter vertaalt het dan in het Nederland en ook in het Engels wordt zijn werk gelezen. De Buddingh'avond was bedoeld om Dordrecht wakker te schudden voor deze vluchteling van toen.
Zaterdag is hij te gast Ben Corino op de Dordtse radio van 10 tot 12 uur en ook columnist Kees Thies zal er zijn. Studio De Witt heeft dan verder als hoofdgast VVV directeur Erik Zindell, die ook secretaris is van Dordt in Stoom.
Een eerbewijs aan XUAN TRAN stond eerder in Ad De Dordtenaar toen het er even op leek dat er ambtenaren waren, die hem wilden wegtekenen op de Visbrug om het historisch stadsgezicht te veranderen. Kees Thies en ook Frits Baarda vinden dat de dichtende bootvluchteling niet gemist kan worden in het huidige stadsbeeld van de Visbrug in Dordrecht tegen Centre Ville.
Visbrug,,Op de buis zag het er toch écht heel anders uit,’’ zegt de vrouw naast me op het terras schuin tegenover de gebroeders. Haar man, naast haar, knikt bevestigend en kijkt nog eens demonstratief op zijn kaartje.’’
Ik heb het dagjesechtpaar uit Barneveld zojuist uitgelegd welke route het Koninklijk gezelschap, nu een maand geleden, had afgelegd en stel voor een stukje met ze op te lopen, via de Groenmarkt, richting Scheffersplein. ,,Als we daar zijn vertel ik hoe de wandeling destijds verder liep richting het Hof.’’ ,,Is dat met dat bruggetje?’’ zegt de vrouw. Ik knik bevestigend. De man nipt tevreden aan z’n ouwe Rutte, maar de vrouw kan er nog steeds niet over uit. ,,Het is hier niet zo mooi als op televisie,’’ herhaalt ze en ik moet haar, zij het met tegenzin, gelijk geven. We kijken uit op het leegstaande pand waar tot voor enkele weken geleden de Schoenenreus gevestigd was met, in het verlengde daarvan, het altijd wat misselijk makende blauw en geel op die reusachtige lichtbak van Zeeman.
Het regent en Xuan van de loempiakraam staart wat mistroostig voor zich uit. Ik heb begrepen dat de gemeente het zicht vanaf de omgeving op de Voorstraathaven wil verbeteren en dat er ook een toegang richting het water moet komen, een tweede opstapplek voor de Fluisterboot zeg maar. De grote vraag is of Xuan dan mag blijven of dat hij na 28 jaar een ander plekje krijgt?
De ongetwijfeld mooie plannen ten spijt hoop ik tóch op het eerste, want Xuan en de Visbrug horen bij elkaar als Johan bij Cornelis.
Wist u trouwens dat deze voormalige bootvluchteling een veelgelezen dichter is? Zijn pennenvruchten verschijnen regelmatig in de grootste Vietnamees-talige krant van de Verenigde Staten en er schijnt zelfs een in het Nederlands vertaalde bundel met zijn verzameld werk in de maak te zijn. Als Xuan me ziet lichten zijn ogen op en hij zwaait vrolijk. Zijn lach fleurt de hele Visbrug op en als bij toverslag breekt een voorzichtig zonnetje door.
,,Mooi hè, dat ouwe houten kraampje?’’ zeg ik tegen de dagjesdame. Ze kijkt me verbaasd aan.
