Verliefd op Dordt
DORDRECHT - Column door Rieke van Valen
Jaren heb ik haar voor lief genomen. Ik ben er geboren en woonde er. Ik ging er naar de lagere school. Ik vond dat allemaal doodgewoon. Ik tolereerde haar. Haar schoonheid zag ik niet. Ik verhuisde naar Ede en Apeldoorn. En toen wilde ik weer in de buurt van mijn ouders wonen. Maar de stad trok me niet. Dus werd het Sliedrecht. Ik bezocht haar vooral voor het winkelen en uitgaan. Maar opeens, ik weet niet meer precies wanneer, zag ik het. Het licht bij haar havens. De scheve toren van haar Dom. Het uitzicht op de drie rivieren. De vijver in het Wantijpark. Haar eeuwenoude historie. Haar glans. Haar schoonheid! Het duurde even tot het tot me doordrong: ik ben verliefd op Dordt. En sindsdien wil ik dichtbij haar zijn. Ik overlaad haar met bezoeken. Ik wil haar schoonheid in me opnemen. Zodat ik, als ik weer naar Sliedrecht ga, haar beeld voor me kan zien. Ik wil met haar blij zijn. Ik wil haar proeven. Het is een heerlijke roes.
Net als alle verliefde mensen ben ik blind voor haar onvolkomenheden. Veel Sliedrechters snappen mijn verliefdheid niet. ‘Het is een criminele vieze stad’ zeggen ze. ‘Met de auto is er geen doorkomen aan.’ ‘Al die lelijke leegstaande winkelpanden.’ Ik hoor het wel, maar ik zie het niet. Voor mij is ze de mooiste.
Als je zo verliefd bent, wordt het dan geen tijd om samen te wonen, vraag je je misschien af. Ja, dat heb ik me ook afgevraagd. Stel je voor, dag en nacht met haar samen zijn. Met haar slapen, met haar ontbijten, met haar leven. Maar toch doe ik het niet. Ik ben namelijk verliefd op het verliefd zijn. Uit ervaring weet ik dat verliefdheid verdwijnt als je je leven eenmaal met iemand deelt. Wat je eerst zo leuk aan iemand vond, vind je nu irritant. Ik ben bang dat ik dan net zo ga kijken als die Sliedrechters. Dat ik die Dom dan zo lelijk scheef ga vinden. En dat ik dan ga zien dat veel huizen er bouwvallig uitzien in de binnenstad. En dat Dupont ook in Dordt staat. Dat wil ik helemaal niet zien. Ik wil genieten van haar schoonheid. Dus blijf ik maar in Sliedrecht wonen. En reis ik op en neer. Hoe moeilijk het afscheid nemen telkens weer is.
